Getuigenis Arjan
Praten over het geloof vond ik maar knap lastig
Rond het voorjaar van 2021 vroeg mijn buurman mij eens mee te gaan naar een kampvuuravond in Elburg. Ik had hier nog nooit van gehoord. Hij gaf aan dat er niks van mij verwacht werd en dat ik het eerst maar eens moest ervaren. Ik zag eerlijk gezegd niet te wachten op van die, in mijn ogen, “zweverige bijeenkomsten”. Bovendien vond ik het maar knap lastig om over het geloof te praten. Dat hield ik liever voor mezelf.
Ik voelde dat ik welkom was
Na enkele uitnodigingen besloot ik toch om mee te gaan. Ik nam mezelf voor dat ik pas eerlijk kon oordelen als ik er zelf eens was geweest. Die avond werden wij ontvangen door een nogal enthousiaste kerel die zich voorstelde als Matthé Vos. Op het terrein brandden vuurkorven en er werd mij direct een bak koffie aangeboden. Ik voelde dat ik er welkom was.
Bas verzorgde de aanbidding. Hij pakte zijn gitaar en begon te spelen. Er werden vervolgens liederen gezongen waarvan ik er niet één kende, maar wat heeft die man talent. Na de overdenking was het tijd voor knapperend vuur, goede muziek, goed stuk BBQ-vlees en fijne gesprekken. Van die avond is mij vooral bijgebleven dat ik kon zijn wie ik was en dat ik oprecht voelde dat er niet over mij geoordeeld werd.

Nooit goed genoeg
Ik ben opgegroeid in een strenggelovige omgeving. Op mijn 16e besloot ik om niet meer naar de kerk te gaan. Zes jaar later kwam ik terug in de kerk. Hier sprak de dominee over hoop voor elke zondaar. Toen voelde ik dat God tot mij sprak. De jaren daarna worstelde ik met gevoelens van zonde en onwaardigheid. Het heilig avondmaal leek onbereikbaar, en ik voelde me nooit goed genoeg.
Jezus werd mijn Rots
Ik heb na die ene kampvuuravond meerdere edities bezocht. Er zijn waardevolle momenten ontstaan die ik koester. Ik ben thuis ontzettend veel gaan lezen. In drie weken vakantie las ik ‘De Bijbel in één dag’ van Jan Heijnen, ‘Knock-Out’ van Joop Gottmers en ‘Goed Genoeg’ van Johan Toet. Mijn vrouw wist niet wat ze zag. Zij had mij in ons destijds 12-jarig huwelijk nog nooit een boek zien lezen. Ik kwam in deze vakantie tot geloof. Ik mocht zien dat Jezus mijn Rots is waarop ik mag vertrouwen.
Ons leven is totaal veranderd
Mijn vrouw kreeg van dichtbij mee hoe ik tot geloof kwam. Op 13 november 2022 zijn we samen gedoopt in het Veluwemeer. Iets wat ik zelf nooit over na had gedacht, laat staan dat ik die dag met mijn vrouw samen onze oude levens mochten afleggen.
De doop hield ook in dat we niet meer achter de principes stonden die in de kerk werden gehanteerd. Wij verlieten in goede harmonie de kerk en sloten ons aan bij een huisgemeente. We hebben veel nieuwe mensen leren kennen waaruit hechte vriendschappen zijn ontstaan.
Waardevolle gesprekken
Ondertussen mag ik ook deel uitmaken van het wandelteam HENOCH. Het verbaast mij steeds weer hoe mannen zich open en kwetsbaar durven op te stellen in de gesprekken die gevoerd worden tijdens de wandeling. De onderwerpen zijn heel divers: van hoe om te gaan met bepaalde problemen en situaties tot aan vragen over het geloof. Er is ook zeker ruimte voor humor!
Dankbaar
Ik ben God ontzettend dankbaar dat Hij de kampvuuravonden, de HENOCH-wandelingen, het team en de bezoekers heeft willen gebruiken om mij de weg naar Hem te wijzen. Ik hoop en bid dat er nog velen mogen volgen!